Love Pain

Dobry wieczór. :3 W końcu, kiedy mam już chwilę czasu i za pamięci (XD) wstawiam wam naszego one-shota, który mi osobiście się podoba, ale pewnie polecą hejty na pewną osobę... ;=; ^^" No nic, więcej nie zradzam i zapraszam do czytania.

Kibum - Japońskie oczko
Jonghyun - blingbling

[Jonghyun]

- Tak, słucham? Uhmm... Dobrze, zaraz będę. - powiedział z posłuszeństwem w głosie, po czym nacisnął czerwoną słuchawkę. Zastanawiał się, po co manager go wzywa. Jednak takie wizyty prawie nigdy nie zwiastowały nic dobrego. Z ciężkim westchnieniem złapał taksówkę i kazał zawieść się do budynku SM. Nie miał czasu na sprowadzanie swojego szofera, ponieważ miał zjawić się jak najszybciej. Kiedy już trafił na miejsce, umiejętnie przemknął się do tylnego wejścia, unikając tym samym bliskiego spotkania z jego rozwrzeszczanymi fankami. Zdziwił się, kiedy właśnie tam spotkał swojego przyjaciela z zespołu, Taemina.
- Hyung! Co tu robisz? - zapytał brunet, wpatrując się w niego. 
- Cześć Minnie, manager mnie wezwał. - wzruszył ramionami i wszedł do budynku, a maknae podążył za nim.
- Ciebie też? - odezwał się, dorównując mu kroku, a blondyn słysząc jego słowa, zatrzymał się na chwilę.
- Zaraz, moment... Też jesteś tu przez niego? - spojrzał na młodszego i powoli docierało do niego, co tak naprawdę tu robi.
- Tak... Czyli dostaniemy kolejne zadanie. - pokręcił głową, starając się opanować swoje oburzenie. Bo przecież jak oni mogli tak zmuszać ich do tego cholernego fanserwisu? Ostatnio bez przerwy dają im jakieś polecenia, które muszą spełnić, bo jak nie, to zostaną zawieszeni. A oni za nic nie mogliby zawieść swoich fanów. 
- Szlag... - bling zacisnął pięści i z niechęcią obaj poszli do odpowiedniego pokoju. 
- No, jesteście w końcu! - ucieszył się mężczyzna, widząc dwójkę jego podopiecznych. - Siadajcie sobie, chcecie czegoś do picia? - uśmiechnął się przyjaźnie, zachowując jak gdyby nigdy nic. Chłopcy spojrzeli po sobie i bez słowa usiedli na dwuosobowej kanapie. - Okej, rozumiem, że nie... - powiedział zamyślony, po czym klapnął sobie na fotelu przed nimi. - Słuchajcie, zapewne domyślacie się, po co was tu sprowadziłem.
- Ta, to nie trudne do odgadnięcia. - odburknął Taemin niczym obrażone dziecko. 
- Więc co mamy tym razem zrobić? Maślane oczka? Słodkie słówka? Tulenie się? - zaczął główny wokalista wyraźnie znudzony całą tą sytuacją. Manager zaśmiał się krótko.
- Hmm, nie. Nic z tych rzeczy. - nagle przybrał poważną minę. - Teraz będzie to coś zupełnie innego, coś czego jeszcze nie było.
- To znaczy? - zainteresował się czarnowłosy, przechylając głowę, przez co wyglądał jak mały szczeniaczek. 
- Pocałunek. - odpowiedział, uważnie mierząc wzrokiem dwóch przyjaciół. Mieli oni miny, jakby właśnie zobaczyli ducha, co rozbawiło mężczyznę. - Wiem, że może wam się wydawać, że to za dużo i mogą was za to skarcić, ale wręcz przeciwnie. Ma to być krótki, niewinny pocałunek. Macie się przy tym zachowywać naturalnie, jakby była to dla was błahostka. Sami wiecie, że JongTae zdobywa coraz większą popularność. W rankingu, jaki niedawno został przeprowadzony mieliście pierwsze miejsce. Wytwórnia uznała, że będzie to szał dla fanów, ale też nic wielkiego. Tylko nie wczujcie się za bardzo. - puścił im oczko, po czym opuścił pomieszczenie, nie dając im nawet dojść do słowa. 
- C..Co... Taemin, powiedz mi, że się przesłyszałem. - blondwłosy popatrzył na swojego towarzysza z nadzieją w oczach.
- Chciałbym... - wydukał.
- Kibum mnie zabije! - krzyknął, nie mogąc dłużej trzymać w sobie swojego gniewu i kopnął w fotel. - No zabije! 
- Jongie-ah, spokojnie... - położył dłonie na jego ramionach. - Słyszysz? Wdech i wydech. - popatrzył mu w oczy, na co on złapał głęboki oddech, po czym wypuścił powietrze z cichym świstem. 
- Ja pierdole... Oni naprawdę... Niedługo każą mi cię przelecieć na środku sceny! - wywarczał przez zęby, starając się ogarnąć.
- Nie no, aż tak źle chyba nie będzie... - spuścił wzrok nieco zakłopotany. - Ale... Naprawdę myślisz, żeby to zrobić? Przecież Key i tak już jest wściekły za nasze fanserwisy... 
- A mamy inne wyjście? Eh, muszę z nim pogadać... - westchnął zrezygnowany i wyszedł z pomieszczenia.
- Yah! Czekaj! - maknae wyleciał za nim.
- Hm? - niższy spojrzał na niego, nie zatrzymując się.
- Też wracam do dormu. Chodźmy razem. - odparł, na co Jjong skinął głową i oboje pojechali do ich wspólnego mieszkania. Na miejscu do wokalisty od razu podbiegł jego chłopak, czyli zespołowa diva. 
- Jonghyunie! Czemu nie było cię tak długo? Mówiłeś, że wrócisz wcześniej... - uwiesił się na jego szyi, a chłopak przytulił go do siebie mocno.
- Wiem, ale musiałem pojechać do SM... - powiedział cicho, na co szatyn zmierzył go wzrokiem. 
- Po co...? - zobaczył, że stoi za nim Taemin i od razu wszystko stało się jasne. - Serio? Znowu? - przewrócił oczami.
- Niestety... - przygryzł dolną wargę, nie mając pojęcia, jak mu to powiedzieć. Kibum przypatrywał mu się bardzo uważnie, wyraźnie dostrzegając, że coś jest nie tak. Zmartwił się tym nieco i złapał go za rękę.
- Chodź. - odrzekł i pociągnął go do swojego pokoju. 

[Kibum] 

Szybko wprowadził go do środka i zamknął za nimi drzwi nie chcąc, aby ktokolwiek im przeszkadzał. Widząc niepocieszoną minę swojego chłopaka, postanowił od razu przejść do rzeczy. 
- Co tym razem musicie wyrabiać? Jjong to tak nie może być… - westchnął, krzyżując ręce na piersi i wpatrując się w blondyna, który aktualnie siedział u niego na łóżku i wbijał wzrok w podłogę.
- Dobrze wiesz, że nie robimy tego z własnej woli. - mruknął pod nosem, cały czas maltretując w palcach jakiś kawałek materiału. 
- No ale ile można… To po pierwsze zaczyna się robić nudne, a po drugie… Fuu. - przybrał zniesmaczoną minę na samą myśl o Jjongu z Taeminem. Co prawda kochał ich obu całym serduszkiem, ale to nie znaczyło, że ostatnie wydarzenia nie działały mu na nerwy. 
- Ale Kibummie, przecież dobrze wiesz, że moja relacja z naszym maknae jest taka sama jak wasza… - postanowił się nieco wybronić, choć i tak wiedział, że jest na przegranej pozycji. Słysząc jak szatyn tupnął głośno, w końcu spojrzał na niego. 
- To ciekawe jakbyś ty się czuł gdybym od paru tygodni stale migdalił się z Minho! Chcesz sprawdzić jak to fajnie? Nie ma sprawy, możemy się przekonać… - zaczął pomału się wściekać, ale zamilkł kiedy blondyn wstał i przytulił go do siebie mocno. Momentalnie poczuł, że negatywne emocje się z niego ulatniają, a sam przymknął oczy, aby się uspokoić. W końcu co on mógł poradzić, że miał taki wybuchowy charakter… 
- Ani mi się waż. - wyszeptał młodszemu do ucha i pocałował go delikatnie. - Kocham cię Bummie. - uśmiechnął się lekko, a Key momentalnie również wygiął wargi ku górze. 
- No wiem, przepraszam… - westchnął, wtulając się w niego mocniej i przymknął oczy. Może po prostu na ten czas musi sobie znaleźć jakieś zajęcie? Odwróci swoją uwagę, przymykając oko na te wszystkie fanserwisy i jakoś to przeczeka. Przecież SM nie będzie tego ciągnęło wiecznie, w końcu znowu wróci moda na OnTae i będzie święty spokój. - Wytrzymam. Wiem, że pewnie sami nie macie lekko, więc nie będę dokładał wam zmartwień. Postaram się was wspierać jako chłopak i przyjaciel. - uśmiechnął się promiennie do Jonghyuna, który wyglądał, jakby odetchnął z ulgą. - Najważniejsze żebyście się nie całowali! No tego to bym chyba nie przeżył! - przewrócił oczami, uważając swoje słowa za totalny absurd i powrócił wzrokiem do ukochanego. - Ale nie odpowiedziałeś mi w końcu, czego tym razem od was oczekują. - Jjong przez cały ten czas przyglądał mu się zadowolony, jednak kiedy usłyszał co jego Kocurek uważa na temat jego pocałunku z Taeminem, uśmiech od razu zszedł mu z twarzy. Momentalnie spuścił wzrok i podrapał się w tył głowy, nie mając pojęcia co powiedzieć. 
- Um… No bo widzisz… - mruknął cicho, starając się ze wszystkich sił wymyślić jakąkolwiek wymówkę, ale nie szło mu to za dobrze. - N-Nie bardzo wiem jak ci to wyjaśnić… - Key przez cały czas wpatrywał się w niego z wyczekiwaniem, jednak widząc, że Jongie ma problem z wypowiedzią, pociągnął go na swoje łóżko i usiadł naprzeciwko niego.
- W sensie, że to coś skomplikowanego? Zawsze możesz pokazać jak nie wiesz jak to wyjaśnić. - wzruszył ramionami, nie do końca rozumiejąc, dlaczego jego ukochany ma tak ogromne problemy z tym, żeby coś powiedzieć. Nagle poczuł jego ciepłe wargi, które zaczęły niepewnie muskać jego usta, a on uśmiechając się delikatnie, odwzajemnił pocałunek, głaszcząc go po policzku. - Pyszny buziak. - wyszeptał zadowolony, cmokając go jeszcze w czubek nosa i odsunął się nieznacznie. - Ale nie zmieniaj tematu, ty cwany dinozaurze. Miałeś mi pokazać co będziesz robił z Taeminem, a nie. 
- No… To to właśnie… - powiedział bardzo ściszonym tonem, czując w gardle ogromną gulę. Strasznie się bał reakcji Kibuma, a wiedział, że jego ukochany w takich sytuacjach jest nieobliczalny. 
- Nie rozumiem. - szatyn tylko zmarszczył brwi, przybierając poważną minę i rozmyślając nad słowami jego chłopaka. 
- Chodzi… O pocałunek… 
- ŻE CO PROSZĘ?! - popatrzył na blondyna totalnie zszokowany i momentalnie się poderwał. Kompletnie do niego nie docierała ta informacja, ale nagle poczuł, że ma ochotę powybijać wszystkich pracowników SM, a chłopakom zafundować istne piekło. - Nie zgadzam się! 
- Ale Key, posłuchaj… - wstał i chciał podejść do ukochanego, jednak ten odepchnął go. 
- Chyba nie zamierzasz się na to godzić?! - prychnął pod nosem i oparł się plecami o ścianę, czując, że ma nogi jak z waty. 
- Przecież oni nie przyjmują sprzeciwów, sam dobrze o tym wiesz! - podniósł nieco ton, dzięki czemu Kibum nareszcie zaszczycił go wzrokiem. Nie zobaczył on w nim jednak nic pozytywnego, a jedynie pustkę, ból i zawód. - Bummie… 
- Wyjdź. - powiedział krótko, czując, że zbiera mu się na łzy. Nie chciał przy nim wybuchnąć, dlatego odsunął się jeszcze kawałek. Zrobiło mu się jeszcze gorzej, kiedy zobaczył minę Jjonga po jego słowach. - Proszę cię, chcę zostać sam… - wyszeptał już bezsilnie i odprowadził go wzrokiem. Cieszył się, że chłopak spełnił jego prośbę, ponieważ po chwili osunął się po ścianie i wpatrywał się przeszklonym wzrokiem w podłogę. Prawdę mówiąc, miał ochotę porządnie opieprzyć Jjonga i zrobić awanturę stulecia, ale z drugiej strony mimo ogromnego żalu, wiedział, że nie była to jego wina. SM potrafiło wymyślać już różne dziwactwa, ale żeby coś takiego… Przerwał rozmyślanie, słysząc pukanie do drzwi. Szybko przetarł oczy i po chwili zobaczył znajomą buźkę, która wpatrywała się w niego wielkimi oczami. 
- Ach, nie ma tu Jjonga? Okej, to nie przeszkadzam. - Taemin uśmiechnął się tylko i jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął. Key westchnął głośno i przymknął oczy, starając się ogarnąć szalejące w jego głowie myśli. Nagle jednak dotarł do niego dziwny fakt. Taemin widział, że jest cały we łzach i zamiast zapytać co się stało, jakby nigdy nic pognał z uśmiechem do blondyna? Pociągnął nosem i podniósł się, po czym wyszedł cicho z pokoju, mając bardzo dziwne przeczucie. Nie zobaczył jednak nikogo, dlatego poszedł w kierunku schodów, prowadzących na górę i dostrzegł na nich siedzącą dwójkę, która wywołała tyle zamętu. Przykleił się plecami do ściany, jednocześnie chowając się za nią i podsłuchał kawałek rozmowy. 
- On mi tego nie daruje Minnie. Sam nie wiem co o tym wszystkim myśleć. 
- Co masz na myśli? 
- Jeszcze do niczego nie doszło, a ja już czuję się cholernie winny! 
- Hyung, będzie dobrze. Key cię kocha, na pewno to zrozumie. Nie dziwię mu się, że się wściekł. - Kibum przewrócił tylko oczami i wychylił się nieznacznie, chcąc móc na nich patrzeć. Nie podobało mu się, że maknae siedzi tak blisko Jjonga, ale mógł to jeszcze zrozumieć, ponieważ schody były dosyć wąskie. - Waszej miłości nic nie zniszczy, a na pewno nie taki incydent, Jongie.- Taemin uśmiechnął się ciepło, a straszy popatrzył na niego. 
- Dzięki Minnie. - poczochrał mu włosy z czarującym uśmiechem, a Tae spuścił wzrok nieco zawstydzony. Key na tą reakcję wytrzeszczył oczy, zresztą… Czy on dobrze widział na jego policzkach rumieńce?! Absolutnie nie podobało mu się zachowanie młodego, ale po czymś takim jeszcze nie był w stanie go o nic oskarżać. Nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć, postanowił ulotnić się do pokoju i siedzieć tam do wieczora. Nie miał już ochoty patrzeć na tą dwójkę. 

[Jonghyun] 

Przez resztę dnia nie widział swojego chłopaka, nawet nie chciał do niego iść bo bał się, że zaraz znowu się pokłócą. Było mu przykro, ale nie mógł nic z tym zrobić. Przyzwyczaił się już do takich sytuacji, jednak przeczuwał, że tym razem będzie o wiele gorzej. Zazwyczaj jednego dnia się sprzeczali, a potem godzili. Teraz wiedział, że jeszcze przez jakiś czas będzie musiał znieść złość lub obojętność chłopaka. Z ciężkim westchnieniem usiadł na kanapie w ich salonie i włączył telewizor. Nagle dopadł go maknae z paczką chipsów i colą.
- Hyung! Obejrzysz ze mną film? Wypożyczyłem taki jeden. - uśmiechnął się szeroko, po czym otworzył chrupki, podstawiając mu pełne opakowanie pod nos. - Podzielę sięęę! - powiedział zachęcająco, a blondyn zaśmiał się cicho. 
- Pewnie, jaki to film? - popatrzył na niego ciekawy, a Taemin przybrał tajemniczą minę.
- Zobaczysz. - odparł i pobiegł włączyć odtwarzacz. Pół godziny później oboje oglądali w ogromnym skupieniu, bardzo wciągnięci w fabułę i zajadali się chipsami, popijając je colą. Reszta zespołu prawdopodobnie spała, więc starali się też być cicho. 
- Co robicie? - nagle do pomieszczenia zajrzał Minho, wyraźnie zaspany.
- Oglądamy film, za głośno? - zapytał wokalista, zerkając na niego.
- Nie, nie. Tak tylko byłem ciekaw. Ale nie kładźcie się za późno. - wyszeptał aby nie zagłuszyć im filmu, po czym wrócił do siebie. Oczywiście od razu napadł go Key.
- I co robią? - złapał go za ramiona tak mocno, że raper jęknął cicho z bólu.
- Yah, Kibum. Nie ściskaj tak... - odrzucił jego ręce, a szatyn popatrzył na niego przepraszająco. - Oglądają jakiś film. - ziewnął i walnął się z powrotem na łóżko.
- Film...? Razem? Sami? - ponownie zaczął się wypytywać, kucając przy jego spaniu. 
- No tak... Ale w ogóle nie zwracają na siebie uwagi, są zbyt zainteresowani tym co jest na ekranie. Key, proszę cię. Popadasz w paranoje... Przecież nic między nimi nie ma, idź już spać i zluzuj gacie... - wymamrotał zasypiając. Diva usiadł na swoim łóżku i przytulił mocno jego ulubioną poduszkę. 
- Wiem, że nic... Więc dlaczego mam złe przeczucia...? - powiedział sam do siebie i zrezygnowany również spróbował zasnąć, co wyszło mu dopiero po paru godzinach.

* * * 

Minął prawie tydzień, a oni nadal mieli ciche dni. Nie rozmawiali ze sobą zbytnio, tylko posiedzieli razem chwilę czy poszli na szybkie zakupy. Nic więcej. Jonghyun był tym nieco zmartwiony, ale mocno wierzył, że wkrótce wszystko wróci do normy. Zupełnie też nie wiedział, co ma zrobić z poleceniem, jakie jakiś czas temu wydał mu i Taeminowi manager, dosadnie ich uświadamiając, że nie mają wyboru. Muszą to zrobić. Ale kiedy to zrobią, to jego Kibummie może... Nie, to nie możliwe. Nie mógłby z nim zerwać, przecież się kochają. Wiedział też, że spędzanie tyle czasu z Taeminem nie poprawia sytuacji, ale nie chciał, aby przez to wszystko jego przyjaciel czuł się źle. Przecież to nie była ich wina, nie oni tego chcą. No i nie mógł siedzieć w odosobnieniu, kiedy jego ukochany go odrzucał, a pozostali dwaj członkowie zespołu bez przerwy coś załatwiali. I tym razem siedział razem z maknae w ich pokoju i serfowali po internecie. Niespodziewanie do pokoju wparował Kibum i wywlókł stamtąd swoją sympatię. 
- Aish, Bummie, co jest? - prawie się przewracał, ale grzecznie podążał za swoim Kocurkiem. W końcu zatrzymali się w jakimś kącie. 
- Nie zniosę tego dłużej! Tak bardzo tęsknie, Jonghyunie! - powiedział zrozpaczony, patrząc na niego ze łzami w oczach. Blondyn uśmiechnął się lekko i przytulił go mocno.
- W końcu... Ja też strasznie tęskniłem. Ale wolałem cię nie drażnić... - wyszeptał niepewnie.
- Rozumiem. Bardzo dobrze zrobiłeś. Pewnie gdybyś ty pierwszy zaczął tą rozmowę, to bym się zdenerwował... - westchnął i położył głowę na jego ramieniu. 
- No właśnie... Przepraszam... Naprawdę nie chcę, żebyś był zazdrosny. Nie musisz być! Zupełnie! - zaczął go zapewniać, a młodszy pokiwał głową.
- Wiem. Od zawsze to wiedziałem, ale nie mogę czasami tego opanować... - wydął dolną wargę, patrząc blondwłosemu w oczy, a on pocałował go czule.  - Kocham cię, Jongie. - pogłaskał go po policzku.
- Ja ciebie też. - cmoknął go jeszcze w czoło i odsunął się od niego nieco. - Ale musimy zacząć przygotowywać się do jutrzejszego mini-koncertu. Dzisiaj Onew zarządził spanie już o 20, bo trzeba się dobrze wyspać, a już robi się późno. 
- No wiem... Będziesz spał dzisiaj ze mną? - zrobił słodką minkę, patrząc na niego tymi swoimi pięknymi, kocimi oczami. 
- Jak mógłbym ci odmówić? - odpowiedział rozczulony i złapał go za rękę, prowadząc do swojego pokoju. 
- O, pogodziliście się? - zapytał brunet, widząc wchodzącą do pokoju parę.
- Tak, cieszysz się? - Kibum spojrzał na niego badawczo i z tego co zauważył, maknae nieco się spiął, ale uśmiechnął szeroko.
- Oczywiście, że tak umma! Moi rodzice znów w zgodzie! - klasnął radośnie w dłonie, a Jjong roześmiał się, na co Tae popatrzył na niego oczarowany.
- Jaki uroczy dzieciak. Dobra Minnie, dzisiaj śpię z Kibumem.
- Ach, dobrze. Więc ulatniam się do Minho. - kiwnął głową ze zrozumieniem, po czym wyszedł, spotykając się ze spojrzeniem młodszego Kima. Dostrzegł tam coś dziwnego, ale nie wiedział co... Czy to była rywalizacja? Walka na spojrzenia? Kto wygra? Nie miał pojęcia. Jednak coraz bardziej martwił się zachowaniem swojego „synka”. Następnego dnia od samego rana zaczęły się przygotowania. Od razu pojechali do miejsca, gdzie miał odbyć się koncert i przymierzali pełno ciuchów, żeby w końcu dopasować do siebie ten jeden odpowiedni. Kiedy im się to udało, wyszli na scenę z numerem „Password”. Śpiewając to bardzo się wczuli, ponieważ ta piosenka wymagała wiele emocji. Zawsze kiedy śpiewają, potrafią poczuć to, o czym śpiewają. Czy to radość, ból czy udręka, wszystko to kumulowało się w nich przez całą piosenkę, dzięki czemu mogli wydobyć z siebie odpowiednie brzmienie. Następne w kolejności były „Burning Up”, „To You Heart” i „Sunny Day Hero”. Ostatnią piosenką, jaką mieli zaśpiewać było „Kiss Yo”. 
- Yah! Gdzie jest moja marynarka! - wrzeszczał Taemin, nie mogąc znaleźć ostatniej części jego dzisiejszej garderoby.
- Tutaj. - Onew podszedł do niego szybko i podał mu zgubę, po czym spojrzał na resztę zespołu. - Dobra chłopaki, to nasza ostatnia piosenka i musimy zrobić mega show. Gotowi? - zapytał, wyciągając rękę przed siebie. Chłopcy spojrzeli po sobie i położyli dłonie na tej lidera.
- Gotowi! - odparli jednym głosem.
- Więc do roboty! - krzyknął Jinki i wyrzucili ręce do góry, po czym z ogromnymi uśmiechami wbiegli na scenę. Ich popisowy występ się zaczął. Wszyscy świetnie się bawili, biegali po scenie i zupełnie nie trzymali się żadnych układów, byli po prostu sobą. W pewnym momencie, kiedy Jonghyun śpiewał zaczął się wygłupiać z Taeminem. Oczywiście przez cały czas fanki wprost szalały, widząc JongTae w akcji, aż w końcu nadszedł moment, który był nieunikniony. 
- ...I wanna kiss you alright? - zaśpiewał główny wokalista i niespodziewanie pocałował Taemina. Niesamowity pisk rozległ się po sali, a Onew i Minho wytrzeszczyli oczy, nie zaprzestając jednak swoich wygłupów. Kibum natomiast widząc to zawiesił się na chwilę, przez co lider musiał zaśpiewać jego kwestię, nie wzbudzając żadnych podejrzeń i szturchnął lekko divę, który od razu się ocknął i wznowił swoje poczynania na scenie. Gdy piosenka dobiegła końca, SHINee ukłoniło się głęboko i chcieli powiedzieć jeszcze parę słów, jednak Key nie wytrzymał i szybkim krokiem zszedł ze sceny. Blondyn zmartwił się tym i poleciał za nim, a pozostała trójka nieco zakłopotana pożegnała się z fanami i również zeszła ze sceny. 

[Kibum] 

Kiedy stracił z oczu fanów, momentalnie poczuł, jak do jego oczu napływają łzy. Co prawda nie mógł oczekiwać od chłopaków, że sprzeciwią się rozkazom ze strony SM, ale jeszcze nic wcześniej go tak nie zabolało. Jeszcze kiedy chwile po tym zobaczył zadowolony uśmiech Taemina, miał wrażenie, jakby się w nim coś gotowało. Ostatkami sił powstrzymywał się od wydrapania temu cholernemu dzieciakowi oczu. Jego serce nienaturalnie przyspieszyło, a on oparł się ręką o ścianę, mając wrażenie, że zaraz się przewróci. Zerknął w stronę schodów gdzie dostrzegł biegnącego do niego Jonghyuna, ale bardziej zwrócił uwagę na osobę, która po chwili pojawiła się tuż za nim. Taemin już się szykował, żeby pójść za Jjongiem, ale widząc, że blondyn stanął przed swoim chłopakiem, spuścił szybko wzrok i nie wiedząc gdzie się podziać, poszedł do Minho i Onew, mając zamiar im wszystko wyjaśnić. Key natomiast prychnął pod nosem cicho i powrócił wzrokiem do dinozaura, który już od jakiegoś czasu coś do niego mówił. 
- Bummie, dlaczego tak się zachowałeś? Fani wszystko widzieli, będą podejrzewać, że… 
- A jak ty byś się zachował na moim miejscu?! - krzyknął zirytowany, wbijając w niego swoje mrożące spojrzenie. 
- Przecież wiedziałeś, że to nieuniknione! Zachowujesz się jak rozkapryszony dzieciak! Wiesz ile może kosztować nasz zespół najmniejszy błąd? - wywarczał, a Key zamilkł na chwilę, nie wiedząc co powiedzieć. Czuł, że to on był najbardziej poszkodowany w tej sytuacji, a Jjong właśnie zrobił z niego tego najgorszego. Nawet nie przeprosił za to co zrobił! Dlaczego go nie przytulił i nie zapewniał, że taka sytuacja już nigdy się nie powtórzy?!
- Jonghyun, ja już tak nie mogę… Nie zniosę tego, słyszysz?!- odsunął się od niego na krok i starł szybko spływającą po jego policzku łzę. 
- Ja też nie. Twoje zachowanie mnie przerasta. Nie sądziłem, że jesteś takim egoistą. - pokręcił głową, nadal lekko wzburzony, a szatyn omal się nie przewrócił słysząc te słowa. 
- K-Kim jestem?! Tak bardzo ci przeszkadza mój charakter?! W takim razie nie musisz się już z nim borykać, idź do Taemina! - wykrzyczał mu prosto w twarz, nie widząc zbyt wiele, ponieważ całą buzię miał zapłakaną. 
- O czym ty mówisz? - twarz blondyna momentalnie spoważniała, nie mając pojęcia czy coś źle zrozumiał, czy się przesłyszał. Nagle cała złość się z niego ulotniła, a na jej miejscu pojawił się strach. - Kibummie…- złapał go za rękę, ale ten szybko ją wyszarpnął. 
- Zostaw. To koniec Jonghyun. - wyszeptał z trudem, mając wrażenie, że się dusi i czym prędzej skierował się w stronę korytarza, nie mając siły na niego patrzeć. 
- J-Jak to koniec…? Dlaczego koniec? Kibum, czekaj! - krzyknął jeszcze za nim, kiedy dotarło do niego co się właśnie stało, ale jego Kocurka już nie było. Zwiesił głowę, czując jakby serce rozpadło mu się na milion kawałków i właśnie w tym momencie zrozumiał, co musiał wtedy na scenie czuć Key. Przez chwilę wpatrywał się tępo w podłogę, za wszelką cenę powstrzymując się od płaczu, ale w końcu nie wytrzymał i zaczął cicho szlochać. Taemin widząc w jakim stanie jest jego przyjaciel, od razu do niego podbiegł, ponieważ rozmowa z chłopakami tyle mu zajęła, że nie zdążył podsłuchać o czym rozmawiali. 
- Jongie co się stało? - wykrzywił usta w podkówkę, nachylając nie nieco, aby móc zobaczyć jego buzie. 
- Key... On… On mnie zostawił. - wyszeptał, jakby sam nie wierzył we własne słowa, po czym szybko przetarł oczy rękawem. - Co we mnie wstąpiło? Dlaczego tak na niego nakrzyczałem? - jęknął totalnie załamany, a Taemin westchnął cicho i przytulił przyjaciela do siebie. 
- Wszystko będzie dobrze, nie martw się. Jak ochłoniecie, to na pewno ze sobą porozmawiacie i wszystko wyjaśnicie. - głaskał go uspokajająco po włosach, jednocześnie czerpiąc przyjemność z jego bliskości dopóki mógł. Nie mógł powiedzieć, że nie cieszyło go ich rozstanie, ale był też pewien, że prędzej czy później niestety do siebie wrócą. 

* * * 

Kibum stał oparty o ścianę na samym końcu długiego korytarza i płakał, zasłaniając sobie dłońmi buzię. Sam nie mógł uwierzyć w to co zrobił, ale każda kolejna sekunda z myślą o tym, że już nie są razem, doprowadzała go do szaleństwa. Bardzo zabolały go słowa Jjonga, choć wiedział, że po części miał rację. Przecież gdyby to był tylko niewinny całus, nie miałby takich pretensji, ale jak mógł na to patrzeć, skoro Taemin przykleił się do niego jak pijawka?! Cholerny gówniarz miał ochotę na jego Jjonga, ale dziwnym trafem nikt tego nie widział! Jonghyun znając życie kompletnie nic nie widział, bo w innym wypadku pewnie by zareagował. Bo nie możliwe, żeby odwzajemniał jego uczucia… Prawda? Westchnął głośno, przecierając brudnymi już od makijażu dłońmi buzię. 
- Co ja wyprawiam… - wyszeptał sam do siebie i czym prędzej ruszył z powrotem. Przecież nie mógł dopuścić, żeby Tae sprzątnął mu Jjonga sprzed nosa! To on był jego chłopakiem i tylko on miał do niego wszelkie prawa! Na samą myśl, że młody tyka go swoimi łapskami, robiło mu się niedobrze. Tym bardziej przyspieszył i wybiegł zza zakrętu. - Jongie, ja… - urwał, bo kiedy zobaczył, jak Taemin wtula się mocno w JEGO chłopaka, coś w nim pękło. Czym prędzej złapał go za ramię i odciągnął od niego, przy okazji szarpiąc go ze wszystkich sił. - Co ty do kurwy nędzy sobie wyobrażasz?! - wrzasnął, nie przejmując się zszokowanym wyrazem twarzy Jonghyuna i wbijał mordercze spojrzenie w maknae. 
- Jongie zasługuje na kogoś lepszego. - powiedział cicho z kpiącym spojrzeniem, nie będąc do końca pewnym, czy blondyn to usłyszał czy nie, a Kibum doprowadzony do granic wytrzymałości, rzucił się na niego. 

[Jonghyun]

Był mega zaskoczony nagłym przyjściem szatyna, ale jeszcze bardziej tym, że tak po prostu... Rzucił się na Tae z pięściami! Słyszał też, że maknae coś powiedział pod nosem, ale nie bardzo słyszał co. Jednak nie to go teraz interesowało a to, że jego ukochany właśnie przewrócił Taemina na ziemię i zaczął ciągnąć go za włosy i drapać po twarzy. Przerażony pognał w ich stronę, próbując rozdzielić szarpiącą się dwójkę. 
- Kibum! Zejdź z niego, co ty wyprawiasz?! - krzyknął i złapał go za rękę, ale momentalnie został odrzucony do tyłu.
- Odsuń się jak i ty nie chcesz oberwać! - wrzasnął, ponawiając swoją walkę. Młodszy próbował mu się jakoś wyrwać, ale nie bardzo mu to wychodziło. Na szczęście zaraz pojawili się również lider i raper.
- Co tu się dzieje?! - Onew od razu podbiegł do bijących się i wraz z Minho oraz Jonghyunem wspólnymi siłami udało im się ich rozłączyć. 
- Jak to co?! Ta pijawka chce mi odbić chłopaka! - warknął Kibum, chcąc wyrwać się z silnego uścisku Choi. 
- Co ty mówisz! Nikt nie chce ci mnie odbić! - zaprotestował blondwłosy.
- Ach tak?! Idiota! Naprawdę jesteś aż tak ślepy, żeby nie widzieć jak ten dzieciak ślini się na twój widok?! - wydarł się, nie mając już siły się szarpać. Czuł jak łzy ponownie zaczynają napływać do jego oczu, ponieważ Jonghyun wydawał się zupełnie niczego nie widzieć. 
- Bzdury... Coś ci się chyba przewidziało! - najmłodszy z towarzystwa tupnął nogą i wydął dolną wargę.
- Widzisz? Taemin zaprzecza. Nic się między nami nie działo, nie dzieje, ani nie będzie dziać!
- Huh... Wierzysz jemu a nie mi?! Wystarczy spojrzeć na niego, jak się przy tobie zachowuje! Jak się na ciebie patrzy! Poważnie Jonghyun?!
- No co ja mam ci powiedzieć Kibum? Serio ja nic... - nie zdążył dokończyć, ponieważ Key w końcu wyrwał się Minho i podszedł do niego, dając mu z otwartej dłoni w twarz.
- Kłamiesz! Ty patrzysz na niego tak samo! - wykrzyczał przez łzy. - Oboje udajecie i robicie ze mnie głupka! Pewnie dla dobra zespołu nic nie mówicie, żeby się nie wydało, ale więcej się nie dam! Słyszysz?! - popchnął blondyna mocno, przez co wpadł na nikogo innego jak na Taemina i wybiegł z pomieszczenia. Jonghyun złapał bruneta, ponieważ prawie by się przewrócił.
- Omo... Co on ci zrobił... - przerażony spojrzał na jego twarz, wzdychając ciężko. - Trzeba to opatrzyć. Wracamy do dormu, idź po swoje rzeczy. - powiedział cicho, po czym podszedł do Jinkiego. - Hyung... Ja nie wiem co wstąpiło w Kibuma. Wygadywał same brednie... Ja nie wiem, nie wiem już jak mam mu wytłumaczyć, że między mną a Tae nic nie ma... - wbił w niego swój przeszklony wzrok.
- Jjong, ja wiem. My wszyscy to wiemy, jednak... Sam wiesz, że wasze fanserwisy mogą być dla niego mega męczące... Gdyby to on był na twoim miejscu też pewnie nie byłbyś zadowolony. Musisz go zrozumieć i pogadać z nim jeszcze raz, ale na spokojnie. Myślę, że wszystko się ułoży, bo wiem, że masz wobec niego naprawdę szczere intencje. 
- Dziękuję... - spuścił wzrok i nie mogąc wytrzymać, przytulił się do swojego przyjaciela. 

* * * 

- Aish... Boli... - brunet syknął z bólu, kiedy wokalista przemywał kolejną już ranę na jego twarzy wodą utlenioną. 
- Wiem, jeszcze chwilkę Minnie. - uspokoił go, a po paru minutach przykleił mu małe plasterki na zadrapania, które były dosyć głębokie. 
- Przepraszam hyung... - wyszeptał, patrząc mu w oczy.
- Za co? Nic nie zrobiłeś. - odpowiedział, jednak jego ton był inny niż zwykle. Praktycznie nie wyrażał żadnych emocji, była w nim jedynie pustka. 
- Zrobiłem... - przygryzł dolną wargę, nie wiedząc czy mówić dalej.
- Huh? Jak to? - blondyn zdziwił się, słysząc jego słowa.
- No bo... Ja go sprowokowałem... Cały czas to robiłem. - spuścił głowę, bojąc się ją ponownie podnieść. 
- Z-Zaraz... O czym ty... - wytrzeszczył oczy i wpatrywał się w maknae zszokowany. Czyli... Kibum mówił prawdę? Taemin naprawdę go lubi?
- Tak. Wiem o czym pewnie teraz myślisz i odpowiedź brzmi tak. - Lee niepewnie spojrzał na swojego przyjaciela. - Lubię cię, hyung... 
- To... Ale... Specjalnie to wszystko zrobiłeś?! Chciałeś, żebyśmy się rozstali?! - nie wierzył własnym uszom. Jego najlepszy przyjaciel próbował rozbić jego związek?
- Nie! To nie tak! Chodzi o to, że... Ja wcale nie chciałem, żeby tak się stało. Od początku wiedziałem, że lubiąc cię i tak nigdy nie będę mógł spełnić swoich pragnień bycia z tobą. Wiem, że kochasz Key i to się nie zmieni... Kibicuję wam z całego serca, poważnie. Po prostu chyba... Kiedy się kłóciliście... Zbliżyłeś się do mnie, bardziej niż kiedykolwiek... Wydaje mi się, że przez to pojawiła się we mnie nadzieja... Poniosły mnie emocje. Przepraszam, odkręcę to wszystko. Nie chcę, żebyś był nieszczęśliwy. Hyung... - ostatnie słowo powiedział bardzo cicho, czując jak po jego policzkach spływają łzy. Jjong patrzył na niego tępym wzrokiem, jakby próbował przyswoić do siebie informacje, jakie przed chwilą otrzymał. Ich maknae miał to do siebie, że nikt nie potrafił się na niego gniewać, nawet Key swojego czasu nie mógł mu się oprzeć i zawsze puszczał mu wszystko płazem. Jednak blondwłosy nadal miał do niego słabość i pokręcił głową. 
- Rozumiem. W porządku, nie musisz nic robić. Ja pogadam z Kibumem i wszystko sobie wyjaśnimy. Ale... - zawahał się na chwilę, podchodząc do niego bliżej. - Mogę cię prosić, abyś... Spróbował o mnie zapomnieć? Nie chcę, żebyś cierpiał... Tym bardziej, że wiem, że nie mogę zaakceptować twoich uczuć i na pewno nie będzie ci z tym dobrze. - odparł ostrożnie, a młodszy uśmiechnął się lekko.
- Spróbuję. Nie chcę ci zaszkodzić. Chcę tylko, żebyś był szczęśliwy. - pogłaskał go po policzku, na co Kim odwzajemnił uśmiech.
- Mały rozbójniku. Rozchmurz się, jeszcze znajdzie się ktoś, kto będzie zasługiwał na twoją miłość. - przytulił go do siebie lekko i musnął jego policzek. - Będzie dobrze. A teraz idę. 
- Idź. Ja też później porozmawiam z ummą. Muszę go przeprosić. - powiedział, po czym został sam w ich pokoju. 

[Kibum] 

Aktualnie Key siedział w swoim pokoju i ani myślał z niego wyjść. Był wściekły na cały świat, na Taemina, na Jjonga i na całą resztę SHINee. Nie mógł zrozumieć, dlaczego jego ukochany nie chciał mu uwierzyć. Przecież po co miałby go okłamywać? Nie miałby z tego żadnych korzyści, a co najwyżej problemy. Pamiętał, że Jjong przysięgał mu kiedyś, że zawsze będzie się liczył z jego słowem, ale po co skoro można pozwolić się omamić Taeminowi i wykorzystać? Czuł ogromny żal do blondyna, bo nie sądził, że kiedykolwiek dopuści do takiej sytuacji. Miał również duży problem z ocenieniem relacji jakie łączyły go z maknae. Co prawda był na niego wściekły i przy pierwszej lepszej okazji z pewnością znowu by się na niego rzucił, ale z drugiej strony to nadal był jego najlepszy przyjaciel. Może właśnie dlatego cała ta sytuacja tak bardzo go bolała. Jak przyjaciel może wywinąć drugiemu taki numer? Rozumiał, że mógł się zauroczyć w Jjongu, ale to do cholery był jego problem! Jakim prawem chciał rozbić ich związek? 
- Kibum? - nagle poderwał głowę słysząc znajomy głos i zerknął w stronę drzwi. - Mogę wejść? - „Nie.” Właśnie to chciał odpowiedzieć. Chciał być sam i nie miał najmniejszej ochoty na rozmowy, ale chęć zobaczenia swojego ukochanego była zbyt silna. Aish, tyle sprzeczności naraz… 
- Tak... - powiedział ściszonym tonem, ale to wystarczyło, bo Jonghyun wszedł do pokoju, zamykając za sobą drzwi i od razu usiadł obok niego na łóżku. 
- Bummie wyglądasz strasznie! - dopiero w tej chwili blondyn na spokojnie mógł mu się przyjrzeć i aż przeraził się wyglądem chłopaka. Nie dość, że miał całe czerwone oczy od płaczu, to jeszcze na jego wargach widniała wcale nie mała rana. Widać w tej drobnej bójce nie tylko młodszy ucierpiał. Odruchowo sięgnął dłonią do jego ust, chcąc lepiej się przyjrzeć czy nie trzeba tego opatrzeć, ale Key od razu odepchnął jego rękę, 
- Podziwiasz dzieło swojego niewiniątka? - warknął, patrząc na niego chłodnym spojrzeniem, aż Jjonga przeszły ciarki. Bardzo nie lubił Kibuma w takim nastroju, dlatego postanowił nieco złagodzić sytuację. 
- Może to było przez przypadek… Próbował się bronić… 
- A ty nadal go bronisz? Kurwa mać, po tym wszystkim co się wydarzyło, dalej stoisz po stronie tego zakłamanego gówniarza?! - wrzasnął, nie wytrzymując już i poczuł, że po raz kolejny zbiera mu się na łzy. Czuł się tak cholernie bezsilny, kiedy jego chłopak nie wierzył w ani jedno jego słowo. Przypadek, dobre sobie. Taemin mu przyjebał lewym sierpowym przez pomyłkę, a Kibum nadal pozostaje zazdrosną suką, oczywiście. 
- Nie prawda! - już się zaczął unosić, ale nagle postanowił się uspokoić. Dobrze zdawał sobie sprawę, że ze wściekłym szatynem nie wygra, bo wtedy żadne słowa do niego nie docierały. Zrobiło mu się też strasznie przykro, widząc do jakiego stanu go doprowadził. To była jego wina i teraz to on musiał to wszystko odkręcić. Dlatego też przyciągnął do siebie chłopaka i zamknął w żelaznym uścisku. Co prawda na początku Key dostał jeszcze większego ataku furii, szarpiąc się na wszystkie strony i krzycząc, że ma go puścić, ale po jakimś czasie zgodnie z jego oczekiwaniami zaczął się uspokajać. - Już wszystko dobrze kochanie. - wyszeptał, kołysząc go w ramionach i gładząc delikatnie po włosach. 
- Nic nie jest dobrze. Całe SHINee jest na mnie wściekłe, manager mnie opieprzy, że będzie musiał przełożyć zdjęcia Taemina dopóki jego twarz się nie wygoi, ty mi nie ufasz, a ja wyszedłem na zazdrosną szuję. - wyszeptał, bezsilnie starając się jakoś powstrzymać potok łez, który cisnął mu się na oczy. 
- Nikt nie jest na ciebie zły i nie ma prawa być. Miałeś rację co do Taemina. Może jedynie zbyt impulsywnie zareagowałeś, ale nie dziwię ci się, skoro nikt nie chciał cię słuchać. - ucieszył go fakt, że mogli nareszcie spokojnie porozmawiać i wszystko sobie wyjaśnić. Chciał mieć już te przykrości za sobą i znów móc się cieszyć każdym kolejnym dniem spędzonym z ukochanym. 
- Jak to...? - zdziwił się niezmiernie, słysząc co właśnie powiedział Jjong i po raz pierwszy spojrzał mu prosto w oczy. 
- Tae przyznał się do wszystkiego. Powiedział, że cię prowokował i zadurzył się we mnie. Skarbie przepraszam, że ci nie wierzyłem. Idiota ze mnie, ale nigdy bym nawet nie podejrzewał, że on… - przerwał, bo właśnie w tej chwili poczuł, jak Key wtula się w niego mocno. - Wybaczysz mi? 
- Już ci wybaczyłem. - wyszeptał i wtulił się w niego jeszcze mocniej. Kiedy usłyszał słowa Jjonga, cała wściekłość z niego uleciała. Właśnie to chciał usłyszeć i nic więcej nie było mu potrzebne. Już on dopilnuje całej reszty na własną rękę. - Mam nadzieję, że powiedziałeś mu w delikatny sposób, że ma spierdalać? - powiedział i od razu tego pożałował, ponieważ dostał po głowie. 
- Kotku wyrażaj się, mimo wszystko to nasz przyjaciel! 
- Przyjaciel, który chciał mi zajebać faceta! - nadął policzki oburzony, a blondyn roześmiał się widząc jego minę. Wrócił jego stary Bummie, za którym tak bardzo tęsknił. - Musimy popracować nad twoją mową, ty mały rozbójniku. - uśmiechnął się i przytulił go do siebie mocno. 
- Jest bardzo elokwentna, nie wiem o co ci chodzi… - prychnął cicho i również wtulił się w niego ze wszystkich sił. 
- Kocurku… Ale mam rozumieć, że nasz związek jest aktualny, prawda...? - spytał z delikatną niepewnością, bo po ostatnich zdarzeniach nie wiedział już czego można się spodziewać po szatynie. Key natomiast popatrzył na niego jak na idiotę i przewrócił oczami. 
- A myślisz, że biłbym się o ciebie tak dla picu? - już ponownie chciał prychnąć, ale Jonghyun zadowolony z odpowiedzi uśmiechnął się szeroko i pocałował go czule. Pocałunek niestety nie trwał długo, bo Kibum niemal natychmiast syknął cicho i odruchowo zasłonił sobie dłońmi usta. 
- Wybacz, zapomniałem. Daj, zaraz to obejrzymy. - zabrał jego rękę i przysunął się do niego, z ogromną delikatnością oglądając jego rozciętą wargę. Nareszcie wszystko wróciło do normy. 

* * *

Taemin, nie mając pojęcia gdzie się podziać, poszedł do salonu i zastał tam ich ukochanego i bezstronnego lidera. To chyba lubił w nim najbardziej, że mimo tego, że nie pochwalał czyjegoś zachowania, zawsze był gotowy komuś pomóc. Usiadł obok niego na kanapie i westchnął przeciągle. 
- Jak tam nasza diva? Dogadaliście się już? - starszy postanowił od razu rozpocząć rozmowę, bo inaczej maknae nigdy by nic z siebie przy nim nie wydukał. 
- Jeszcze nie… Muszę go przeprosić, ale chyba zrobię to kiedy już nie będzie taki wściekły. - wymamrotał pod nosem, spuszczając wzrok. 
- Lepiej zrób to szybko, bo SHINee długo nie przetrwa w takim napięciu… - mruknął pierwsze lepsze co mu przyszło do głowy, ponieważ był zbyt zajęty reklamą o obniżce kurczaków w jego ulubionym sklepie, jednak po chwili otrząsnął się. - Chwila, dlaczego miałbyś go przepraszać?
- Key mówił prawdę… We wszystkim miał rację, dlatego nie wińcie go zbytnio, bo to moja wina. Ale hyung, proszę, nie chcę o tym rozmawiać. - zerknął na starszego maślanymi oczami, a on jedynie kiwnął głową. Zaskoczył go fakt, że Taemin jednak faktycznie coś czuł do głównego wokalisty. Co prawda miał drobne podejrzenia, że chłopiec woli mężczyzn, ale mimo wszystko do głowy by mu nie przyszło, że upatrzył sobie akurat Jjonga. Jeśli to wszystko było prawdą, to domyślał się jak teraz brunet musiał cierpieć. Jako lider powinien go opieprzyć i powiedzieć, że swym zachowaniem naraził cały zespół na klęskę, ale jemu… Zwyczajnie zrobiło się go żal. Położył mu rękę na ramionach i pogłaskał go uspokajająco.
- Pamiętaj, że nie warto pchać się między dwójkę ludzi, bo i tak to zawsze osoba trzecia będzie najbardziej cierpieć. Wal do wszystkich wolnych, w końcu i tak nikt ci się nie oprze. - Onew powiedział półżartem, chcąc go nieco rozweselić, a chłopiec popatrzył na niego niepewnie. 
- Naprawdę tak sądzisz...?
- No jasne. - uśmiechnął się szeroko, czochrając go po włosach i powrócił do oglądania dramy, która właśnie się rozpoczęła. Taemin natomiast spuścił wzrok nieco zawstydzony i zaczął myśleć nad słowami jego hyunga. Zrobiło mu się jakoś przyjemnie ciepło w środku, bo prawdę mówiąc jeszcze nigdy wcześniej nie słyszał od niego czegoś takiego. Po raz kolejny na niego popatrzył i nagle poczuł, jakby jego serce tknął zupełnie nowy i nieznany impuls.